Jan Verschueren

Jan Verschueren creëert met zijn assemblages een poëtische wereld van fantasie, beweeglijkheid en tevens fragiliteit. Zijn personages balanceren , dansen en swingen doorheen een apart universum.
Figuranten in de leegte die zich angstvallig en voortdurend vastklammen aan constructies gemaakt uit afvalmateriaal.
De cirkel is nooit ver weg, de zon? De maan? het onbereikbare, en tevens het eindeloze...
De sculpturen laten het vakmanschap van de kunstenaar zien, die de combinatie van gebakken klei in zijn minuskuul uitgewerkte en karaktervolle figuren en de constructies met het door de tijd geroeste metaal perfect weet te combineren tot een theatraal geheel.
Het scheppen van een eigen universum waarin ‘schroot’ nieuw leven wordt ingeblazen en een eigen verhaal vertelt maakt van dit werk een heerlijk geheel waarin humor gecombineerd wordt met soms hopeloosheid, eenzaamheid, schroom en fragiliteit, niet wars van enige humor en sarcasme.
De handjes worden halsreikend uitgestrekt, terwijl voeten als klauwen constant zoeken naar houvast op een wankele staaf, wandelend in een oneindige cirkel, verend op een verloren gewaand stuk metaal, of hangend aan een verloren stuk verenmatras, terwijl de blik van de personages met grote oren luistert naar de stilte.
In deze tentoonstelling krijgen de sculpturen een nieuwe dimensie. Ze komen tot leven in ‘The shadowplay’, een spel van schaduw en licht waarbij het tastbare ontastbaar wordt en materie, immaterieel.

Avec ses assemblages, Jan Verschueren crée un monde poétique de fantaisie, de mobilité mais aussi de fragilité. Ses personnages s’équilibrent, dansent et se balancent dans un univers à part.
Des figurants dans le vide qui s’accrochent anxieusement et constamment à des constructions faites de déchets.
Le cercle n’est jamais loin, le soleil ? La lune? l’inaccessible, mais aussi l’infini...
Les sculptures montrent le savoir-faire de l’artiste, qui sait parfaitement combiner la combinaison de l’argile cuite dans ses figures minuscules et de caractère et les constructions avec le métal rouillé par le temps dans un ensemble théâtral.
La création d’un univers propre dans lequel la « ferraille » se redonne vie et raconte sa propre histoire fait de cette œuvre un ensemble merveilleux où l’humour se conjugue parfois avec le désespoir, la solitude, la méfiance et la fragilité, pas réfractaire à un peu d’humour et de sarcasme.
Les petites mains sont tendues la tête la première, tandis que les pieds comme des griffes cherchent sans cesse une prise sur une barre branlante, marchent dans un cercle sans fin, bondissent sur un morceau de métal censé être perdu ou s’accrochent à un morceau de matelas à ressorts perdu. , tandis que les yeux des personnages aux grandes oreilles écoutent le silence.
Dans cette exposition, les sculptures prennent une nouvelle dimension. Ils prennent vie dans ‘The shadowplay’, un jeu d’ombre et de lumière dans lequel le tangible devient immatériel et la matière devient immatérielle.